نقش تشویق و تنبیه در تربیت کودک از دیدگاه اسلام و روانشناسی
سه شنبه ۵ آذر ۱۳۹۲
شوراي عالي حوزه علميه قم
مركز مديريت حوزه‌هاي علميه خواهران
مدرسه علميه حضرت رقيه (سلام الله عليها)
شهرستان دشتستان
تحقيق پاياني سطح دو (كارشناسي)
عنوان:
نقش تشویق و تنبیه در تربیت کودک از دیدگاه اسلام و روانشناسی
استاد راهنما:
سركار خانم صديقه مهدويان پور
استاد داور:
جناب آقاي خدري
پژوهشگر:
افسانه مصدق
ارديبهشت 1392
چکیده:
تشویق و تنبیه از مهم ترین عوامل مؤثر در یادگیری به شمار می آید، چرا که انسان اصالتاً موجودی است تشویق پذیر و تنبیه گریز. تشویق و تنبیه دو اهرم بسیار مهم برای کنترل، تعدیل و تقویت رفتار انسان است و ما در زندگی روزمره، همواره بطور مستقیم یا غیر مستقیم، آگاهانه و ناآگاهانه به گونه ای توسط دیگران مورد تشویق و تنبیه قرار می گیریم. از سیره معصومین چنین برآورد می شود که تشویق معصومین بیشتر کلامی و معنوی بوده و تشویق را جزء مهمی از تربیت کودکان خود قرار داده بوده اند.
مقصود از تنبیه اتخاذ روشی است که به وسیله آن فرد را نسبت به رفتار نادرست و زشت خودآگاه نمود و او را از بدی و کجی بازداشت. اگر تنبیه و مجازات درست و طبق ضوابط مشخصی اعمال شود، نقش بسزایی در اصلاح فرد و اجتماع ایفا خواهد نمود. برای افزایش حرف شنوی در فرزندان باید زمینه لازم را فراهم نمود. وقتی فرزندان به حرف گوش می دهند و فرمان والدین را اطاعت می کنند، بلافاصله پس از انجام کار با قدردانی و تشویق، رفتار آنان را باید تقویت نمایند، زیرا بر میزان فرمان بردن و اطاعت نمودن آنان می افزاید. این تحقیق انواع تشویقهای کلامی، مادی و معنوی را بررسی نموده و هم چنین اثرات مثبت و منفی آن را بیان کرده و هم چنین انواع تنبیه که به صورت بدنی و غیربدنی را همراه با اثرات منفی و مثبت بیان داشته است. و بیان داشته نکات مهمی را که تشویق باعث پیشرفت و سازندگی کودک در خانواده و اجتماع می شود و اینکه با انجام دادن راهکارهای مناسب کاهش داده می شود بدرفتاری کودکان بدون تنبیه بدنی کردن و یا لوس بار آمدن آنها.
کلید واژه: تشویق، تنبیه، تربیت کودک، نقش والدین در تربیت، روانشناسی کودک، تشویق پذیر.