بررسي اعتقاد به اصل رجعت از ديدگاه آيات و روايات
یکشنبه ۱۲ آبان ۱۳۹۲
محقق:سيده كريمه عمران زاده
چكيده
رجعت در لغت به معناي يك بار بازگشت است اما در اصطلاح براي رجعت معاني متعددي است. رجعت در اصطلاح علم كلام به معناي حيات به زندگي بعد از مرگ و قبل از قيامت است به اين معنا كه خداوند عده اي از مؤمنان محض و كافران محض را بعد از مرگ زنده مي كند و آنها در همين دنيا زندگي مي كنند و دوباره
مي ميرند.
مي ميرند.
با مطالعه تاريخي مسئله رجعت به اين نتيجه مي رسيم كه اعتقاد به رجعت در ابتدا توسط پيامبر گرامي اسلام ـ صلي الله و عليه و آله ـتحت عنوان خروج مطرح شده و در زمان امام علي ـ عليه السلام ـبه رجعت تعبير شده است و به عنوان يك رازي كه در آينده اتفاق خواهد افتاد از آن نام مي بردند در سالهاي بعد بحث در مسئله اعتقادي رجعت به رشد و بالندگي خود رسيد و در مراكز علمي آن زمان مطرح شد. تا اينكه با شروع غيبت امام عصر ـ عجل الله فرجه الشريف ـتحولاتي بزرگ در مورد اين مسئله به وجود آمد. به طوري كه دانشمندان و علماي دين درباره آن كتابها نوشته اند و در زمان غيبت كبري نيز ادامه دارد.
اين اعتقاد از ضروريات مذهب شيعه اماميه است و شاگردان آنها از صدر اسلام تا كنون از اين عقيده همواره دفاع و حمايت مي كردند. اما مخالفان اهلبيت ـ عليهم السلام ـآن را به شدت انكار نموده و خلاف عقايد اسلامي مي دانند و در نظر آنها عقيده به رجعت در شمار كفر و شرك و يا بدتر از آن است. و به اين بهانه شيعه را مي كوبند و طعن و ناسزا مي گويند در صورتي كه دلايل فراواني بر صحت و ضرورت رجعت اقامه شده كه مي توان آن دلايل را به دلايل عقلي و نقلي تقسيم بندي نمود كه هم عقل هيچگونه مانعي براي زنده شدن مردگان پس از مرگ تصور نمي كند و هم قرآن و روايات اهلبيت بر آن تأكيد دارند. اما با وجود اين عده اي از منكران رجعت كه از روي عناد و حسادت و يا اينكه خود را به محدوده ي افكار گذشتگان محصور نموده با شبهه افكني در اين عقيده حقه تصميم دارند كه اين اعتقاد را در دلهاي پاك متزلزل نمايند اما با ذهنهاي بيدار و عقلهاي شكوفاي دانشمندان و علماي شيعه مواجه شدند كه با پاسخگويي به اينگونه شبهات كساني را كه از روي جهل گرفتار چنين شبهاتي شده اند را از ظلمات جهل به نور علم هدايت كنند.